Emilia Johanna Schönfeld en Johan Christoph Schönfeld

Afd. C, graf 44

Een natuurstenen zerk met een witmarmeren plaat, waarop door het vuil de tekst bijna niet meer te lezen is.

Maar de tekst vermeldt dat hier dochter Emilia Johanna Schönfeld (1882-1932) en haar vader dr. Johan Christoph Schönfeld (1850-1938) begraven liggen en dat de urn met de as van haar moeder Gezine Jantine Schönfeld-Kolk (1852-1918) en van zus Jansje Anthonette Schönfeld (1892-1919) hier bijgezet zijn. Zij was verpleegster en is overleden aan de Spaanse griep.

Dr. Schönfeld was na 40 jaar huisarts te zijn geweest rond 1914 uit Ulrum naar Lochem gekomen, waar al veel noordelijke studiegenoten (artsen, dominees) en bekenden ‘in ruste’ elkaar troffen. Ze ontmoetten elkaar in de ‘soos’ om er te kegelen of om een kaartje te leggen. Dr. Schönfeld liet in 1914 op Berkeloord het huis ‘Asenga’ bouwen. Zijn vrouw Gezine Jantine was al ziek toen ze in Lochem kwamen wonen. Ze kwam na enige tijd in een particuliere verpleeginrichting in Velp terecht, waar ze in 1918 overleed. Haar as is later in het familiegraf bijgezet.

Dochter Emilia Johanna kwam in 1919 uit Arnhem om de huishouding van haar vader op zich te nemen. Zij is degene die als eerste in het graf werd begraven. Uiteindelijk kwam dr. Schönfeld in huis bij mej. Nysingh op Berkeloord. Toen zijn lichamelijke en geestelijke gezondheid sterk achteruitging, werd hij opgenomen op ‘Rustwijck’ aan de Zwiepseweg, waar hij tot zijn dood in 1938 werd verpleegd. Nu, na ruim honderd jaar wonen er nog steeds nazaten van de familie in Lochem en eindelijk is er sinds kort de eerste nazaat bij die in Lochem is geboren.

Aan de voet van de steen staat een deel uit een gedicht van Guido Gezelle uit 1892: “Het leven is de kruisbanier tot in Gods handen dragen.”

Het gehele gedicht/lied staat in het Liedboek der kerken (1973, Gezang 469) en luidt:

K R I J G S B A N I E R

Het leven is een’ krijgsbanier,
     door goede en kwade dagen,
gescheurd, gevlekt, ontvallen schier,
     kloekmoedig voorwaards dragen.

Men tuimelt wel, en wonden krijgt
     men dikwijls, dichte en diepe…
‘t en vlucht geen weerbaar man, die wijgt,
     of hem de dood beliepe!

Het leven is… geen vrede alhier,
     geen wapenstilstand vragen:
het leven is de Kruisbanier
     tot in Gods handen dragen!

*wijgt = strijdt **of de dood beliepe – zelfs al zou de dood hem treffen